"عابس مکی"پنج روز از انتخاب آقای روحانی به ریاست جمهوری اسلامی ایران گذشته است و هنوز پیام تبریک رسمی از سوی جناب آقای سید محمّد خاتمی به ایشان منتشر نشده است.

همین ابتدا، یادآوری و اعلام کنم که به آقای خاتمی ارادتی تامّ و تمام و قدیمی دارم. اما نگرانی هایی به ذهنم رسیده است که لازم دیدم معروض دارم:

تردیدی نیست که پشتیبانی و حمایت اصلاح طلبان از آقای روحانی و بهره مندی از سبد رای قابل توجه و تعیین کننده ی دکتر عارف در پیروزی جناب ایشان، بویژه در دور اول، نقش جدی و بلکه اصلی داشت. هرچند که از ابتدای حضور آقای روحانی در عرصه، ایشان با پرچم «اعتدال» جلو آمدند و این نام آشنا، که مشی مدیریتی آقای هاشمی رفسنجانی به آن شناخته می شود، خط و ربط جناب روحانی را صادقانه و بوضوح به مردم شناساند و لاجرم مردم می دانستند به که رای می دهند.

اما اینک، اصولگرایان که نتوانسته اند پیروز انتخابات باشند، به اعتبار عضویت آقای روحانی در «جامعه روحانیت مبارز» یا نائب رئیسی ایشان در مجالس چهارم و پنجم، و دراصل به حکم وقت شناسی و تردستی سیاسی، بر آنند تا به تدریج خاطره ی مرزبندی ها و بلکه توهین ها و تهمت های سالهای اخیر خود به آقای روحانی را، از ذهن ها پاک کنند و ایشان و دولت یازدهم را تاحد امکان مصادره به مطلوب نمایند.

در مقابل، عجیب و مع الاسف محتمل است که اصلاح طلبان بخاطر تمایز و تفاوت افکار و اطوار آقای روحانی با ایشان، و احیانا بخاطر اختلاف و کدورت بر سر ترکیب کابینه، چنان رفتار کنند که روزبروز فاصله ی بیشتری با آقای روحانی بگیرند و بتدریج از بسیار یا بخشی از پیوندهای قابل حصول با دولت محروم شوند.

بی شک اگر چنین باشد، خسارت بارترین رفتار سیاسی اصلاح طلبان رقم خورده است و دوباره مردم از آنان همان تلقی را خواهند داشت که گویی این گروه همه چیز را سیاسی و گروهی می بیند.

قطعا آن عقلانیت و تدبیری که در هفته ی آخر منتهی به انتخابات، تفرقه را کنار زد و پیروزی آفرید، نباید محدود به همان دوره شود و پس از به قدرت رسیدن خروجی آن تدبیر _جناب دکتر روحانی_ باز هم می تواند با ابتکارات راهگشا، موجب تقریب نیروها و تقویت همگرایی ها شود.

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا